یه دنیا تشنگی تو عمق چشمامه

ببین امشب قصاص از اشک می گیرم

ببین می مونم امشب تا سحر یا نه

دوباره مثل هر شب ساده می میرم

یه بغض مرده رو لبهام ماسیده

نمیشه اسمتو آروم بشمارم

ببین از بس دلم با خاک خوابیده

شبیه مرده های زیر آوارم

کجا باید تو رو پیدا کنم امشب

کدوم سقفه که مال هردومون باشه

نمی بینی چقدر از هم جدا موندیم

کدوم روزه که تو آغوش شب جاشه

بیا دستامو از این فاصله بردار

بذار باور کنم احساس بارونو

همیشه باید از آخر کسی باشه

که لمسش تر کنه چشم پشیمونو...

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

دیدمش از دور که می رفت

اشک سردی تو چشاش بود

اون نمی خواست بره اما...

زنجیر اجبار باهاش بود

می شنیدم هق هقش رو

که می گفت تا فردا بدرود

لحظه هایی تلخ بود، اما...

دل من منتظرش بود

به سلامت ای همه کس

می دونم که برمی گردی

می دونم دلت همین جاست

از دلم سفر نکردی...

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

من نمیدانم فلسفه دوستی ما انسان ها با یکدیگر چسیت؟

شاید...!

ما انسان ها با هم دوست می شویم تا یکدیگر را در رسیدن به کمال کمک کنیم.

با هم دوست می شویم تا طرف مقابل مان را شاد کنیم.

و خودمان هم نشاط را مزه مزه کنیم.

دوست می شویم تا تنهایی یکدیگر را فراری دهیم به سمت ابد.

ما...

من نمیدانم فلسفه دوستی من و تو چیست؟

من مدام فقط باید به نبودنت فکر کنم!

مزه تنهایی گرفته تمام وجودم را!

دیگر نمیدانم شادی چه طعمی دارد!

من هر روزم را با تکرار عبارت های تاکیدی و مثبت شروع می کنم.

یک احساس خوبی در رگ هایم وول می خورد با این کار.

اما... فقط کافیست به خلا نبودنت فکر کنم.

دیگر خبری از آن احساس خوشایند نیست که نیست!

...

لطفا فلسفه دوستی بین خودمان را برای من تعریف کن ؟! لطفا!

تو چه جوری می توانی بدون من زندگی کنی؟!

تویی که می گفتی " دوستت دارم " .

تویی که با مهربانیهایت به من خاطرنشان می کردی که برایت ارزش دارم.

حالا فلسفه این تنهایی و دلتنگی و ... چیست؟

این فقدان خواسته یا ناخواسته ات را ترجمه کن برایم،شاید خمودگی دست از سرم بردارد.

من این شهر شلوغ غربت زده را نمی خواهم.

این پله های روز افزون پیشرفت را دوست ندارم.

دارم با پرنده ها و درخت ها بیگانه می شوم!

این بیگانگی بزرگ ترین فاجعه زندگی من است(البته،بعد از فاجعه کوچ کردن تو!).

کاشکی دیر نشود!

کاشکی جنون دست از سر نوشته های من بردارد،کاشکی!

دلم برای سلام های خوش طمعت تنگ شده عزیز روزهای زندگی!

دلم برایت تنگ شده،عزیزی که به من تکرار جمله " دوستت دارم " را آموختی!

چرا مرا نجات نمی دهی از این همه دغدغه؟!!!

می بینی؟! سطر به سطر نوشته هایم لهجه دلتنگی شدید به خود گرفته اند؟!

راستی این نوشته ها را هنوز هم می خوانی؟!

اگر پاسخت " آری "ست،کاری بکن که فلسفه دوستی،زیباترین فلسفه زندگیمان بشود!!!

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

یک نفر تا به ابد دلتنگ است...

عشق آبی رنگ است...

اشک ها جاری شد...

در فرو دست انگار ، یک نفر دلتنگ است...

همه ی شهر کنون خوابیدند ،

چشم من بیدار است ،

با تپش های دل پنجره گویی امشب ،

لحظه ی دیدار است...

در دل شهر غریب ،

با تو این عمر گرانمایه رقم خواهم زد ،

در شب تنهایی...

با تو در کوچه ی مهتاب قدم خواهم زد...

یاد آن روز بخیر...

فاصله بین من و تو ، فقط نامت بود ،

در میان همگان ،

دل من در سفر عشق خریدارت بود ،

تا افق همسفرت خواهم بود...

با دلم باش که در این وادی

دل مردم سنگ است...

یاد این باش که در پشت سرت ،

یک نفر تا به ابد دلتنگ است

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

دو دریچه دو نگاه دو پنجره

دو رفیق دو همنشین دو هنجره

دو مسافر دو مسیر زندگی

دو عزیز دو همدم همیشگی

با هم از غروب و سایه رد شدیم

غصه ی عاشقی رو بلد شدیم

فکر می کردیم آخر قصه اینه

جز خدا هیشکی ما رو نمی بینه

دو غریبه دو تا قلبه در به در

دو تا دلواپس این چشمای تر

دو تا اسم دو خاطره دو نقطه چین

دوتا دور افتاده ی تنها نشین

عاقبت جدا میشه دستای ما

گم میشیم تو غربت غریبه ها

آخر اون همه لبخند و سرود

چشمای پر حسادته زمونه بود...

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

چه گریزیست ز من؟ چه شتابیست به راه؟

به چه خواهی بردن در شبی اینچنین تاریک پناه؟

مرمرین پله آن عاج سفید ای دریغا که ز من بس دور است!

لحظه ها را دریاب چشم فردا کور است

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

وقتی قدم به کاشانه قلبم نهادی، ويرانه اين قلب شکسته را اميدی تازه بخشيدی.

وقتی طنين صدايت کاشانه قلبم را پر کرد، روزگار خاکستری و شب های تاريک و

خموش زندگی و لحظه های تلخ عمرم را از ياد بردم.


وقتی چشمانت را که به وسعت دريا بود و به پاکی و زلالی آب بود به من دوختی

و لبهای زيبايت برايم سخن گفت ، زندگی ام رنگ تازه ای به خود گرفت

و تازه توانستم اميد را به گونه ای شاعرانه معنا کنم ...

آری ای پرنده کوچک قلبم، در کنار تو بودن و در رويای تو بودن برای من زيباست.

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

اگر تار بودم آهنگ دوستت دارم را برايت مي نواختم

اگر بهار بودم شکوفه ها را برايت تقديم مي کردم

اگر باران بودم آنقدر مي باريدم تا غبار غم ها را

از دلت بزدايم ولي افسوس که نه تارم نه بهارم نه بارانم

ولي هر چه هستم با تمام وجود فرياد مي زنم


دوستت دارم

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..

دراین زندان غــــــــــــــــــم دیگیر اســـــــــــیرم
مبادا از غــــــــــــــــــــــم تو من بمیـــــــــــــــرم
بیاپیـــــــــــــــــــــشم توای یار قدیــــــــــــــــمی
بیا پیــــــــــــــــــــشم بمان تا من بـــــــــــــمانم

اینجا زمین است و رسم آدم هایش عجیب،

اینجا گم که می شوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت

می کنند..